سازمان های مربوطه(که تعداد آن ها نیز کم نیست)، فقر و فلاکت کودکان معصوم این سرزمین را فقط دستاویزی برای برگزاری همایش ها، سمینارها، کنفرانس ها و نشست ها می دانند و مشکلات این افراد در این سازمان ها مرتبا پاس کاری می شود. در عمل نیز تحرکی در این سازمان های عریض و طویل برای حل مشکلات مشاهده نشده و اگر عملکردی نیز مشاهده می گردد متناسب با میزان معضلات اقتصادی و اجتماعی این افراد در جامعه نیست.