آقای رئیس جمهور پیرو بازدید حضرتعالی از برخی از مراکز تحت پوشش سازمان بهزیستی ، دوست داریم بدانیم که این بازدیدها مناسک گرایی است یا منشا تحول؟ شاخص رفتار مناسک آمیز ، سرچشمه گیری آن از عواطف و نه باورداشت ها است . بر این قاعده،کارکرد اصلی رفتارهای مناسکی کاهش تنش و تخلیه هیجانات می باشد . پس امید دهنده و ایجاد کننده شهامت است. هر جامعه ای که بشدت دچار فشار بوده و یا از مسیر اصلی خود منحرف شده باشد، نیز تمایل بیشتری به مراسم گرایی و مناسک گرایی عاطفی دارد.
از طرف دیگر در کلیه ادیان توحیدی خصوصا دین مبین اسلام، سفارش ویژه به دیدار با اقشار آسیب پذیر و گروه های خاص همانند سالمندان، ایتام، فقرا، بیماران و مواردی همانند شده است . تا این قسمت از داستان، نه تنها کار نادرستی انجام نشده، بلکه جای تمجید و تعریف نیز دارد. مشکل از آنجا شروع می شود که یک رفتار مناسک آمیز، بخش شناختی خود را کم رنگ کرده و صرفا متمرکز بر حوزه هیجانی خود باشد. انحرافی که تمامی جوامع و حتی ایران اسلامی ما در مقاطعی از تاریخ گذشته، هزینه های موردی آن را پرداخت کرده اند. موضوعی که علمای دینی ما در گذشته و حال ، حتی در امور مذهبی مربوط به تولد، شهادت و وفات امامان شیعه سفارش به مواظبت بر آن نموده اند تا از مسیر تعادل و هدفمندی خارج نشده و صرفا جنبه نمایشی بخود نگیرد.
در دولت نهم و دهم، رسم میمونی توسط رئیس جمهور پیشین بنا نهاده شد و ایشان بشکل مستمر دو روز در سال شامل اولین روز سال نو و یک افطار در ماه مبارک رمضان را به دیدار کودکان بی سرپرست می رفتند. در روز عید ، رئیس جمهور به دیدار کودکان یتیم می رفتند و در افطاری ماه مبارک، فرزندان سازمان بهزیستی به افطاری رئیس جمهور می آمدند. رسم و سنتی است بس مبارک و خوب. اما نتیجه چه بوده است. آیا بر اساس صدها مصداق و ادله نمی توان قضاوت کرد که وزن حوزه عاطفی بشدت پر رنگ بوده و حوزه های دیگر بشدت هر چه تمام تر، کم رنگ بودند.
نوجوانانی که که از رئیس جمهور یا رئیس سازمان بهزیستی قول کار گرفته بودند( بخوانید بزرگسال فعلی) چرا به خواسته خود نرسیدند؟ قول رئیس سازمان در افزایش کمک هزینه های ترخیص به حدود 10 میلیون تومان چی شد؟ چه تغییر بودجه ای یا تغییر مدیریتی جهت اصلاح امور در سازمان بهزیستی بوجود آمد؟ کدام قسمت کارآمدتر شد و کدام نظارت بیشتر؟
بازدید نمایشی و آب و جارو شده چه فایده ای می تواند داشته باشد. بازدیدی که در آن همه لباس نو پوشیده اند از کادر مراکز گرفته تا افراد تحت پوشش، بازدیدی که مراسم انتهایی آن با پخش بن کارت های 50 تومانی و 100 تومانی و بعضا بیشتر از آن همراه است و کادر محروم سازمان را بشدت به شعف می آورد و نه تنها به شما، بلکه به روح گذشتگان شما هم سلام و درود می فرستند. بازدیدی که بشکل مستقیم و غیر مستقیم قفل اعتراض دهان خیلی ها به شیوه های مختلف بسته می شود و مودبانه اش این می شود که تذکر می دهند پیش وزیر یا رئیس جمهور حرف اعتراضی زده نشودها؟؟؟ آیا این گونه بازدید ها به درد شما یا جامعه اسلامی- ایرانی ما می خورد؟
برخی از بازدیدهای مقامات(نگاه کنید به آمار افراد بازدید کرده از شیرخوارگاه ها با تاکید بر گل سرسبدشان یعنی شیرخوارگاه آمنه) آدم را یاد داستان های روایت شده از قرن 19 اروپا و بازدید زنان جامعه اشراف از نوانخانه ها و دارالیتام آن دوران می اندازد. افراد مستغرق در ناز و نعمت و آسایشی که همه داشته های خود را منوط به لطف یزدان پاک و جایگاه خود در تجارت دانسته و به شکرانه این نعمت اقدام به بازدید از نوانخانه ها نموده با دیدن درد و رنج دیگران گوشه چشمی تر کرده و با دستمالی ابریشمی مختصر قطرات اشک را پاک می کردند. با سخاوتی عاطفی دست نوازش بر سر بچه ها کشیده و ضمن بالا کشیدن لبه های دامن پر چین خود ، فکر می کردند که با مختصر کمک ارایه شده، کل مشکل بچه ها حل خواهد شد و در آینده ای نزدیک بزرگسالانی خوشبخت تحول جامعه خواهند گردید. ورای پرده اول این داستان، پرده دوم آن دیدنی تر بود. مدیران یتیم خانه ها و امثال تناردیه ها در برخورد با کزت ها در قصه ژان وال ژان. حالا خودتان را ناراحت نکنید، اصلا فکر می کنیم که تمامی اینها قصه بود و جامعه متمدن شده و خیلی از مشکلات دیروز تنها قصه امروز هستند.
اما سوال اصلی. بعد از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، حضرتعالی در اقدامی شایسته اقدام به بازدید از مرکز کهریزک، مرکز شهید ترکمانی و اخیرا مرکز نارمک نمودید.مسلما دیدن چهره های رنجور کهنسالان و نیازمندی آنها به کمک شما، دیدن چهره معصومانه نوگلان ما در مرکز شهید ترکمانی و چهره معصومانه بچه های نارمک شما را متاثر کرده است . مسلما همچون هر نفس سلیمی با خود پیمان بسته اید که تا جای ممکن به این گروه کمک شود. تا جای ممکن از آنها حمایت گردد و مواردی از این جنس. اما این تمام داستان ما نیست. اصل داستان اینجاست که مرکز نارمک همیشه مثل روز بازدید شما بوی خوب نمی دهد؟ کادر مرکز همیشه مثل روز بازدید شما لباس های اتو کشیده شده و شیک نمی پوشند؟ حتی گیریم که تمامی این موارد غلط باشد، این که بهزیستی، تنها مرکز نارمک نیست که درست است. اینکه بهزیستی بشکل مستقیم و غیر مستقیم به 10 درصد افراد این جامعه خدمت رسانی باید بکند که واقعیت دارد. پس چرا اینقدر صدای اعتراض بلند شده است؟ چرا صدای اعتراض حتی از جامعه ای که در غالب موارد بنا بر دلایلی عدیده توان داد زدن ندارند شنیده می شود؟ چرا این سطح از نارضایتی ها از این سازمان وجود دارد؟ چرا وضعیت بن های تامین اجتماعی پیگیری می شود ولی داستان بن های بهزیستی به فراموشی سپرده می شود؟ چرا تعدادی مشخص از نماینده های محترم مجلس شورای اسلامی برای باقی ماندن رئیس فعلی سازمان در دیدار مهرماه با وزیر به ایشان سفارش می کنند؟ و صدها چرای دیگر که خودتان بهتر و بیشتر می دانید.
آقای رئیس جمهور ، حال بهزیستی هیچ خوب نیست. این بد حالی بزودی در چهره 10 درصد این جامعه خود را بشکلی ملموس نشان خواهد داد . لطفا بیشتر بررسی بفرمایید.
سال 92 که 12 تا مرگ گزارش شده مابقی با خدا است. سال های پیش هم وضعش مشخص نیست